Mam ochotę na ciszę
Tak by nic nie słyszeć
Seweryn Jakubiec
Fragment felietonu Tomasza Jastruna:
"Jedno jest pewne - wszystko zaczęło się w wielkiej ciszy i w ciszy się skończy. Na Ziemi nie ma jednak ciszy doskonałej. Ciągle coś tu wzdycha, szumi, szeleści, ćwierka, kapie, zgrzyta. Cisza pierwotna, bezmierna to ta kosmiczna. Wielu ludzi boi się ciszy czy raczej wyciszenia. Dlatego maniacko hałasują gadaniem, muzyką, telewizją. Chwila milczenia, jeśli zapada między ludźmi, budzi niepokój. Boimy się być sam na sam z naszymi myślami."
Cisza.
Nieoceniona i niedoceniana wartość.
Zagłębienie się w nią jest swoistą formą medytacji. Jedna chwila mija, żeby zrobić miejsce drugiej.
Myśli odzyskują łagodność.
Powstaje poczucie harmonijnego współistnienia z wszechświatem. Cisza jest schronieniem, gdy rzeczywistość bywa zbyt bolesna.
Niektórzy ciszę traktują jak pustkę, którą trzeba wypełnić słowami, koniecznie zagadać. W buddyzmie jest ona naturalną przestrzenią do wsłuchania się w siebie i posłuchania innych.
Nie umiałabym funkcjonować, gdybym nie miała czasu na wyciszenie się. Takie chwile są bardzo ważne w moim życiu. Nie mam tu tylko na myśli ciszy totalnej, takiej, co aż dźwięczy w uszach, choć i tej czasem potrzebuję, ale ciszę wewnętrzną, którą nosi się w sobie. Muszę mieć taką własną samotnię, w której chowam się przed zgiełkiem świata, gdy życie nabiera pędu w postaci nadmiaru pracy, piętrzących się spraw do załatwienia czy intensywnych wydarzeń.
Cisza mnie uspokaja, z poszarpanych elementów staję się całością. Otwiera też duszę na nowe doznania, jest najważniejszą inspiracją. Jest potrzebna, aby spotkać się ze sobą prawdziwym.
Żeby szczęście trwało, trzeba je zasilać spokojem i ciszą.
Renata Przemyk
Mam swoją ciszę, do której wracam.
Moją ciszą jest ogród. Nic tak nie wycisza jak bliskość natury.
Znajduję ją w poezji, książkach, muzyce, wsłuchując się w szum morza o czwartej nad ranem... nawet skrzeczący krzyk mew jest wtedy "moją" ciszą.
NON CREDERE - Fausto Papetti
